Van, Bir Deprem ve Siyaset Öyküsü

Evet ben bir rüya görmüştüm. O kadar güzel bir rüyaydı ki. Tekrar görmek için uyumakta ısrar ettim. Ama göremedim, bi kerelikti, tadımlıktı, fazla heveslenme diyordu bana. Ben de onu dinledim, hiç bir şeye heves etmedim ki sonuçta yanılmadım. Van'da 5.6 şiddetinde bir deprem daha yaşandı. Yapılan açıklamalar depremden daha sarsıcıydı. Çevre ve Şehircilik Bakanımız, Van merkez ve Erciş en güvenilir bölgeler demişti. Gülsem mi ağlasam mı bilemedim. Daha sonra yıkılan yerelere, kullanılabilir raporu verildiği ortaya çıktı. Sonra Kızılay'dan bir açıklama geldi. Depo'da ki 15.000 çadırı bölgeye gönderiyoruz. Peki madem, 15.000 çadır vardı, neden insanlara evlerinize girin dediniz ? diye sorduk doğal olarak. Cevapsız kaldı. İlki doğal afetti, kabul edilebilirdi, hazırlıksız yakalanılmıştı ( ki hazırlıklı olmak için daha kaç deprem yaşamak gerekiyor, kaç kişinin daha ölmesi gerekiyor? bunlar bilinmiyor. kafalar hep aynı) ama ikincisi, kesinlikle ve kesinlikle cinayettir. Türkçemiz de böyle durumlar için kullanılan güzel deyimler var ama kullanmıyorum. Son haberlere göre, 2siotel 20 bina yıkıldı. Otel sahibinin açıklaması da bakanlarınkinden farklı değildi. '' çok fazla kişi kalmıyordu.'' Bu nasıl bir zihniyettir. 1 kişi 100 kişi ne farkeder ?

Öte yandan, Chp Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, Erciş'in İl olması için kanun teklifi hazırlıyor. Gerekçesi ise, deprem yaşanan ilçelerde ciddi önlemlerin alınması ve hızla sonuçlanması imiş. Sosyal devlet anlayışını savunan bir partinin genel başkanının, böyle bir açıklama yapması, kendisi farkında olmasa da, ona karşı ciddi tereddütler doğurur. Söylemine göre, Erciş'e daha hızlı yardım gidecekmiş. Ne olacak yani, il olunca Merkez'e yakınlaşacak mı Erciş? Kaldı ki, oraya zaten yardımlar gitti, sorun organizasyonda. Çözülmesi gereken bu. Bu öneriye, yöneltilecek daha çok soru var. Devletin, ülkenin bir toprağına, yardım elini uzatabilmesinin koşulu, İl olmak mıdır? İlçeler de yaşayanlar da bu ülkenin vatandaşı değil midir? Devlet her bir vatandaşından sorumlu değil midir? Durum böyleyse ilçelerde yaşayan vatandaşlarımızın suçu nedir? Devlet işin içinden, polis ya da jandarma gibi 'burası bizim bölgemiz değil' diyerek mi çıkacak yoksa?

Benim Kılıçdaroğlu'ndan beklentim, hükümet böyle bir adım attığında, bu sorularla hükümetin karşısına çıkmasıydı ama o teklifi yapan oldu.

Yaşanan olayların sonucu, tüm bu yaşananlar bir sistem sorunudur ve Akp herzaman haklıdır. Doğal afettir, o napsındır, Allah'ın içine karışılmazdır. O öyle bir partidir ki, bu tarz söylemler bile yeter kendini ''Ak'' lamasına.. Chp ise Akp'nin bu sıyrılmalarını anlamlandırmaya çalışırken, anlamsızlaşır. İnsanlar canıyla uğraşırken o, olayları yanlış yerinden yakalar ve yanlış siyasetine devam eder. İç politikayı etkileyeceğini düşünür belki de, ama herzaman ki gibi yanılır. Yaşananların niteliği ve içeriği ne olursa olsun 9 yıldır süreç bu şekilde devam eder..

GİDENLERİN ARDINDAN BİR RÜYA

Taksim meydanında Kürt ve Türk ailelerden oluşan kalabalık bir grup, ''barış'' sloganlarıyla, kol kola yürüyüşe geçmişlerdi. Polisler aralarına sızıp, bu yürüyüşü dağıtmaya çalışıyordu. Biraz sonra panzerlerden, silahlarını bırakmış bir şekilde inen polisler de ''barış'' sloganlarıyla gruba katıldı. Az önce dağtmak için aralara girmeye çalışsan polis, halkla kol kola '' barış'' sloganları atmaya başlamıştı bile.. Askerlerin operasyona gitmeyi reddettikleri, gerillaların ise silahlarını bırakıp, ülke sınırlarına doğru gelmeye başladıkları haberleri duyruldu meydanda ve '' barış '' sloganları daha bir gür çıkmaya başladı.. İki halk artık bir 'dur' diyordu, çocuklarını öldürenlere, siz kardeş değilsiniz diyenlere.. silah tüccarlarının, sözde bağımsızlık isteklerine, kol kola yürüyerek en güzel cevabı veriyordu.. inadına 'birlik' diyordu.

Taksimde ki görüntüleri izleyen insanlar da bu çağrıya sessiz kalamıyor ve ülkenin dört bir yanından ''barış'' sesleri yükseliyor. Meydanlar da hep bir ağızdan Türkçe, Kürtçe şarkılar söyleniyor. Halkın gücü siyaseti devre dışı bırakmayı başardı. Kimse neler olduğunu anlamıyor. Çözülmesi imkansız denilen, yüz yıllardır süren sorun, halkların devreye girmesiyle sona yaklaşıyor. Bugün herkes barışa kilitlendi. Herkes barış için çalışıyordu. Savaş çığırtkanlıklarıyla, kardeşliğimizi unutturmaya çalışan 'reel politikçiler' suskun, bu durumu açıklayamıyorlar, sosyal bilimlerde durumu açıklayacak,böyle bir irade böyle bir teori bulunmuyor ve Türkiye'de tarih yazılıyor, dünya şokta, söz halklarda..

Kızılay'dan Başbakanlığa yürüyen grup, ''barış'' seslerini daha da yükseltiyor. Hükümetin de onlara katılmasını ve bir adım atmasını istiyor. Bu çağrı yanıtsız kalmıyor. İlk olarak bütün siyasi tutukluların serbest bırakıldığı açıklaması yapılıyor. Silahlarını bırakan askeri grupla, ülke sınırlarına giren gerillalar buluşuyor ve davullu zurnalı kutlamalar yapılıyor. Bu kanlı savaşta abilerini, ablalarını, çocuklarını kaybeden binlerce insan ellerinde çiçeklerle yürüyor. Bir newroz kutlamasını andırıyor yaşananlar.. İnsanlar artık ölülerine ağlamak yerine kutlamalar yapmak istiyorlar.. İki halk arasındaki bağ hatırlandıkça, sevgi artıkça, geçmişte yaşanan tüm acılar unutuluyor..

Artık hiç birşey, hiç kimse için eskisi gibi değildi ve olmayacaktı da.. Artık çocuklar, gençler geleceklerinden umutluydu.. dağa çıkmak değildi artık sonları.. Hepsi okuyacak Doktor, Mühendis, Asker, Polis olacaklardı. Hepsinden önemlisi onlar artık, barışın simgesi olmuşlardı. Kavgaların kanla bitmeyeceğini, tecrübe edinerek öğrenmişlerdi ve belki de hayatlarındaki en kıymetli öğretiydi bu.. Kan dinmiş, barış gelmiş ve gelecek umutla şekillenmeye başlamıştı..

Uyandım. Televizyonu açtım. Hakkari-Çukurca'da 24 şehit. Havadan ve karadan askeri operasyonlara başlanacağının haberini veriyor Başbakan..

Canım sıkıldı. Televizyonu kapadım. Uyudum.

Müthiş bir sarsıntı ve gürültü yerimden kalkmama izin vermiyordu. O anda ne yapmam gerektiğine karar vermem gerekiyordu ama korkudan düşünemiyordum. Ne oldugunu anladığımda 10 saniye geçmişti bile, hayatımda ilk kez depremi yaşıyordum. Duvarlar çatlıyordu gözümün önünde. Yaklaşık 25 saniye sonra sarsıntı bitti ve kendimi dışarı attım. Herkes dışardaydı. Çevreme şöyle bir göz gezdirdim yıkılan ev yoktu. Ama korkudan herkes dışardaydı. Az sonra bir seçim otobüsüyle hükümetten görevliler geldi. Herkesi bir araya toplayarak bir açıklama yaptı. Korkulacak bir şey yoktu. 7.2 büyüklüğünde bir deprem yaşamıştık. Çok fazla yıkılan ev yoktu. Deprem bölgesinde yaşadığımız ve bu gibi olayların herzaman başımıza gelebileceği ve hükümetin bu olaylara karşı aldığı tedbirleri açıklamıştı. Daha önce yaşadığımız acı tecrübelerden artık ders alınmıştı. Alınan vergilerle '' Depremkent '' ler oluşturulmuştu ve hepimiz organize bir şekilde buralara yerleştirilecektik.

Bir kaç saat sonra, gruplar halinde depremkentte ki evlerimize yerleştirilmeye başlamıştık. Tek katlı, sade yapılardı. Burada herşey düşünülmüştü. Okuldan hastaneye, hastaneden postaneye kadar, hertürlü ihtiyacımız düşünülmüştü. Adeta yeni bir il'e gelmiştik. Yaşanılan şok atlatıldıktan sonra herkesin yüzü gülmeye başlamıştı. Çocuklara toplu terapiler uygulanıyor ve bu gibi olayların normal olduğu korkmalarına gerek olmadığı anlatılıyordu. Burada iş yerlerini kaybedenlerin istihdamı da sağlanıyordu. Burada yapılan kurumlarda depremzedeler çalışıyordu. Tabiki az sayıda da olsa yıkılan evler, ölen insanlar vardı. Paragöz müteaahhitler henüz temizlenememişti çünkü. Evlerini ve yakınlarını kaybeden bu insanlara, bir nevi manevi tazminatta ödeniyordu.

Diğer illerden bölgeye, manevi destek vermek için çok sayıda insan geliyordu. Sanatçılar ''moral'' konserleri düzenlemişlerdi. Herkes depremi yaşayan insanların biran önce normal hayatlarına dönebilmesi için seferber olmuştu. Artık ''Çadırkent''ler yerine ''Depremkent''ler vardı. Geçen yıllardaki yardım geceleri yerini moral gecelerine bırakmıştı. Çünkü artık yaşananlardan ders alınmış ve herşey fazlasıyla düşünülmüştü.

Uyandım. Televizyonu açtım. Van'da 7.2 büyüklüğünde deprem olmuştu. Ve evler adeta iskambil kağıtları gibi yıkılıyordu. İnsanlar sokaklarda çığlık çığlığaydı. Geçen yıllardaki tecrübelerimizden, sonraki manzarayı tahmin etmek çok zor değildi. Ölüm, yaralılar, kayıplar, yağmalar, soğuk ve karanlık..

Canım sıkıldı. Televizyonu kapadım. Uyudum.

Belki, hep aynı rüyayı görürsek, birgün gerçek olur, değil mi? Kimbilir...