eskilerden..

Bugün 16 nisan 2007 vay be zaman ne kadar da cabuk geciyor daha su tarihi yazarken farkettim. 2007 yerine 19..lu bişi yazıyordum az daha.. uzerinden baya gecmiş ama ben hala orda kalmışım heralde..evet orda kalmayı isterdim gercektende 19?? lerde hersey daha guzeldi galiba yorgun hissetmiyordum en azından kendimi ,saatlerce basketbol oynayıp ustune futbol oynasam sonra bide ustune saklambac vs gibi oyunları oynasamda en ufak bi yorgunluk belirtisi yoktu. hatta insanlar motormu taktırdın diyorlardı. nazar degdiler heralde şimdi de hiçbişey yapmadan yoruluyorum kafam agır geliyor..bugun eski gunleri ozledim hiç olmadıgı kadar 10 katlılardaki guzel gunleri tek bank evleriydi asıl adı ama oyle desen kimse bilmezdi 10katlılardı orası karamandaki ilk çok katlı bina olması itibariyle herkes ole tanırdı:) bisiklete binmeyi ogrendigim gun mesela ne guzeldi aklımdaki tek soru ne zamn tek basıma surebilecegim ve ellerimi ne zamn bırakacagımdı,:) tek derdimin dondurma oldugu gunler artık hiç olmayacak...yan bloga basketbol oynamaya gitmek için izin almak..dizlerimdeki yaralari bile ozledim kabugun altında ne oldugunu merak etmeyi artık yok dizimdeki yaralar hiç dusmuyorum yada hep yerlerdeyim bi nasır olarak yasıyorum bilmiyorum?..100 cocukla aynı anda bisiklete binmeyi(gerci ben trafik polisi olurdum genelde ama:) şimdi hiçbirini gormuyorum noldular acaba kimler geldi kimler gecti dedikleri bu olsa gerek..ayakta duramayacak kadar yorularak kuru bi yerim kalmayana kadar terleyerek basketbol oynamayı ozledim eski gunlerdeki gibi..bi keresinde 12 saat oynamıştım kaç maç sıgdı bilmiyorum tabi aradaki geyikler sebeklikler yorgunlugu hissettirmiyordu ama eve geldigimde yemek yerken uyumuştum kasık duşmuştu elimden :) eskisi gibi yetinemiyorm galiba kuçuk seylerle..hatırlıyorum da gokyuzundeki yıldızlara bakıp saatlerce mukemmlliklerini dusunup mutlu olurdum simdi yıldızları elime istiyorum galiba..gokyuzunden gecen bi ucaga el sallamak beni mutlu ederdi belkide eskiden yaralarım elim kadardı şimdi de uçak kadr oldu. sonra anneannemlerin bahcesindeki maceralar var dut agaclarının tepesinden inmeyen ben ailenin hasarı çocugu:) hep yarış yapardık kim en yuksege cıkcak diye sonuç belli tabiki:) yarış,tepeye cıkmaya azmi herzaman var. yas ,cinsiyet, ırk, dil ,din farketmez tabi kuçukken daha masum oluyo bu hırslar buyudukce çizgi filmlerdeki sarmasıklar gibi canavara donuşup insanı bogmaya baslıo:)ve daha bisuru sey....mutsuz degilim sadece ozluyorum o gunleri....artık hepsini kapsayan bi mutlulugum var mesela onceden hiç hem basketbol oynuyomuşm hem bisiklete biniyormuşum gibi hem kitap okuyormuşm gibi hem dondurma yiyormuşum gibi hem saklambac oynuyormuşum gibi hemde uçurtma uçuruyormuşum gibi mutlu olmamiştım ama artık hepsini bi arada yasıyabiliyorum niye acaba? hatta bunu yapan seye cok fena asık oluyorum mutluluklarıma bişi daha eklenio nası yapıo acaba bunu bilmiorum mukemmelliginden olabilirmi???